Występował też jako Stefan Baczyński; ur. 16 grudnia 1901 w Warszawie, zm. 9 stycznia 1989 tamże) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser teatralny, także dyrektor i kierownik artystyczny teatru oraz pedagog.
W 1926 roku został absolwentem Oddziału Dramatycznego przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, gdzie uczył się aktorstwa. Pracę w tym zawodzie rozpoczął w Teatrze Miejskim w Bydgoszczy. W 1928 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie m.in. organizował na Żoliborzu pierwsze przedstawienia kukiełkowe przeznaczone dla najmłodszych widzów. Zapoczątkował w ten sposób działalność Teatru Baj.

W latach 1930-1932 grał w Teatrze Ateneum, a w następnym sezonie (1933/1934) - w Teatrze im. Stefana Żeromskiego. Współpracował wówczas również z Redutą - teatrem Juliusza Osterwy.

W roku 1934 został wysłany przez ówczesne Ministerstwo Spraw Zagranicznych na Łotwę. Tam był inspektorem kulturalno-oświatowym działającym w środowisku polonijnym.

Podczas II wojny światowej przebywał na Zachodzie. Był tam aktorem i reżyserem w zespołach teatralnych działających przy polskich jednostkach wojskowych - najpierw we Francji, potem również w Rumunii; walczył też na froncie. Następnie związany był z Teatrem Polskim utworzonym na obczyźnie, a kierowanym przez Zbigniewa Ziembińskiego (aktora i reżysera). Po kapitulacji Francji wyjechał do Londynu. W roku 1944 był kierownikiem Polskiej YMCA przy I Dywizji Pancernej, dowodzonej przez generała Mączka. Baczyński organizował koncerty dla żołnierzy (Francja, Belgia, Holandia). W maju 1945 roku nawiązał współpracę z wszechstronnie utalentowanym Leonem Schillerem. Wspólnie utworzyli Teatr Ludowy im. Wojciecha Bogusławskiego w Lingen (Ems) (Niemcy), w którym dziedziną artystyczną kierował Schiiler, a Baczyński zajmował się sprawami organizacyjnymi, administracyjnymi.

Pod koniec roku 1945 Baczyński powrócił do ojczyzny. Doprowadził do reaktywacji Teatru Baj, którego w latach 1946-1948 był dyrektorem i reżyserem. W tym czasie należał też do zespołu Miejskich Teatrów Dramatycznych w Warszawie (1947-48). W roku 1950 był dyrektorem wrocławskich Teatrów Dramatycznych, jednak rok później powrócił do stolicy. W latach 1951-1956 był aktorem teatrów warszawskich: Współczesnego i Narodowego, z kolei w latach 1956-1960 - dyrektorem Teatru Guliwer. W latach 1960-1972 należał do zespołu warszawskiego Teatru Polskiego.

Występował również w filmach i serialach telewizyjnych. Przez wiele lat wykładał też w warszawskiej PWST, a w latach 1950-1970 był jej prorektorem.

Zginął w wypadku ulicznym, wracając z nagrania. Gdy przechodził przez jezdnię na pasach, potrącił go samochód.