"Dziady" w reżyserii Pawła Wodzińskiego to ostatnie ogniwo projektu romantycznego. Spektakl jest próbą "odzyskania" i racjonalizacji narracji romantycznej, przez wiele dziesięcioleci manipulowanej i wulgaryzowanej, wykorzystywanej do dziś doraźnie przez polityków, kościół katolicki, a także przez rynek i media, środowiska tworzące na jej bazie nowe wersje starych mitologii.

Cykl dramatów romantycznych Adama Mickiewicza publikowany w latach 1822-1860. Składają się na niego cztery luźno powiązane części: Dziady część II - dramat z 1822 roku Dziady część IV - dramat z 1822 roku Dziady część III - dramat z 1832 roku Dziady część I - dramat z 1860 roku (nieukończony) Oprócz dramatów, w skład II części wchodzi wiersz Upiór publikowany początkowo jako osobny utwór, zaś w skład III część rozległy Ustęp - epicki komentarz ukazujący obraz carskiej Rosji, zakończony słynnym wierszem Do przyjaciół Moskali. Elementem spajającym te części jest obrzęd dziadów – dokładnie przedstawiony w części II, wspominany przez Gustawa w cz. IV i odbywający się w scenie IX cz. III. W utworze znajdują się liczne wątki autobiograficzne, zawarte są w nim idee romantyzmu, także polskiego, związanego z walką narodowowyzwoleńczą z rosyjskim zaborcą.

http://www.teatrpolski.pl/index_pl.php?app=spektakle&more=707&cid=707