II część Dziadów w Teatrze Nowym przygotowała Irena Jun wespół z Jerzym Kaliną. Jest ona dla nich przede wszystkim niezwykłym obrzędem, tajemniczym rytuałem, w którym żywi nawiązują kontakt z umarłymi, świat realny przenika się i zespala z nadzmysłowym, tworzącym universum przebogate w emocje i znaczenia. Niejako warunkiem spełnienia obrzędu jest współuczestniczenie w nim widzów, inaczej, bardziej emocjonalnie weń zaangażowanych niż podczas "zwykłego" oglądania spektaklu. To ryzykowne zawsze założenie w tym przypadku wcale nie wydaje się "na wyrost". Spektakl szalenie sugestywny, o wielkiej urodzie plastycznej i muzycznej, aktorsko bardzo wyrazisty i zdyscyplinowany.

Cykl dramatów romantycznych Adama Mickiewicza publikowany w latach 1822-1860. Składają się na niego cztery luźno powiązane części: Dziady część II - dramat z 1822 roku Dziady część IV - dramat z 1822 roku Dziady część III - dramat z 1832 roku Dziady część I - dramat z 1860 roku (nieukończony) Oprócz dramatów, w skład II części wchodzi wiersz Upiór publikowany początkowo jako osobny utwór, zaś w skład III część rozległy Ustęp - epicki komentarz ukazujący obraz carskiej Rosji, zakończony słynnym wierszem Do przyjaciół Moskali. Elementem spajającym te części jest obrzęd dziadów – dokładnie przedstawiony w części II, wspominany przez Gustawa w cz. IV i odbywający się w scenie IX cz. III. W utworze znajdują się liczne wątki autobiograficzne, zawarte są w nim idee romantyzmu, także polskiego, związanego z walką narodowowyzwoleńczą z rosyjskim zaborcą.