„Gałązka rozmarynu” to jeden z hitów scenicznych przedwojennego teatru. Tekst Zygmunta Nowakowskiego, sławiący czyn Legionów Polskich i postać Marszałka Piłsudskiego z oczywistych względów nieobecny na scenach po 1945 roku, doczekał się kolejnych wystawień dopiero pod koniec lat 80. Utwór jest, w dużej mierze, zapisem autentycznych wydarzeń i wspomnień frontowych samego autora. W punkcie werbunkowym w krakowskich Oleandrach spotykają się przyszli legioniści. Młodzi, gotowi do największych poświęceń, chcą walczyć o niepodległą i sprawiedliwą Polskę. To nie koturnowi bohaterowie, ale chłopcy i dziewczyny „z sąsiedztwa”, wprzęgnięci nagle w wielkie sprawy. W barwną, wyrazistą i niedoparcie zabawną (choć nie brak tu wzruszających momentów) opowieść o formowaniu się i walkach Pierwszej Kadrowej wplatają się piosenki i pieśni, znane i popularne, jak „Wojenko, wojenko...” czy „O mój rozmarynie”.