Dramat „Judasz z Kariothu” powstał w 1912 roku. Był to rok, w którym po poważnym kryzysie wiary nastąpiło odrodzenie religijne Rostworowskiego. W utworze tym autor przedstawia wydarzenia sprzed Ostatniej Wieczerzy z perspektywy Judasza. Analizuje jego zdradę, sięgając głęboko do psychologii postaci. Według autora dramatu tragedia głównego bohatera polega na jego niezdolności oparcia się złu. Judasz nie zdradza dobrowolnie – jego lękliwa natura sprawia, że nie umie przeciwstawić się prowokatorom. Nie ma w sobie wystarczającej siły, by wziąć odpowiedzialność za siebie i za tych, z którymi zdecydował się iść przez życie. „Nie trzeba nosić w sobie pierwiastków jakiegoś demonicznego zła, by stać się zdrajcą: wystarczy być człowiekiem duchowo słabym” – komentuje dramat Judasza Rostworowski. Drugiej siły sprawczej doszukuje się autor w sferze irracjonalnej. W jednym z monologów Judasz sam siebie definiuje jako człowieka, którego dusza opanowana jest przez szatana. Szatan dominuje człowieka. Szatan zdradza Mesjasza, bowiem tylko szatan (nie człowiek) może być zdrajcą Chrystusa. Reżyser, Igor Gorzkowski, umieścił akcję dramatu podczas procesji wielkanocnej, uprościł dialogi i zrezygnował z kontekstu historycznego, dzięki czemu spektakl nabrał uniwersalnego charakteru: zdrada i zło zagrażają każdemu z nas, niezależnie od miejsca i czasu. Przedstawienie zrealizowane zostało w podziemiach zamojskiej twierdzy. „Odrzucenie większości scen zbiorowych w moim przekonaniu służyć będzie zdarciu patyny czasu z tego tekstu. Rostworowski pisał te sceny biorąc pod uwagę środki inscenizacyjne teatru początku XX wieku (był obecny na próbach, często zmieniał tekst w trakcie realizacji scenicznej). W moim przekonaniu użyte w scenach zbiorowych środki (obszerne partie chóralnych melorecytacji skomponowane symultanicznie, operowanie kilkudziesięcioosobowymi grupami statystów) są nieadekwatne do charakteru medium teatru telewizyjnego” – powiedział Igor Gorzkowski.