Julian Tuwim i Marian Hemar w sposób zjadliwy przedstawili wycinki z życia Kiepury, któremu nie wystarczała fantastyczna popularność w wielu krajach. W przerwach między ariami wyśpiewywanymi z samochodowych dachów i hotelowych balkonów, dzielił się z publicznością swoimi historiozoficznymi i politycznymi teoriami. Autorzy pokazali jak drwią sobie z megalomanii i wodzowskich zapędów śpiewaka – ostatnią sceną spektaklu jest apoteoza w stylu „Nocy listopadowej” – ze starych portretów spoglądają dyktatorzy: Cezar, Napoleon, Mussolini. Na scenie rodzi się godny następca – Omega. W postaciach Alfa Omegi i Ekscelencji łatwo dostrzec aluzje do postaci słynnego tenora, Jana Kiepury oraz sanacyjnego premiera, Felicjana Sławoja Składkowskiego. Widowisko przeplatane jest najpopularniejszymi pieśniami i ariami z repertuaru Jana Kiepury. Muzykę do piosenek napisanych do oryginalnego spektaklu stworzył Henryk Wars (m.in. „Piosenka o szczęściu”).