W peerelowskiej nowomowie lokale mieszkalne oznaczano literą “M” z cyfrą, która oznaczała planowaną liczbę osób, mających rzeczoną przestrzeń zasiedlić. M-2 mogło być zatem mieszkaniem jednopokojowym ze ślepą kuchenką w korytarzu, kawalerką z osobną kuchnią, albo nawet dwupokojowym apartamentem, tyle że w metrażu zatrważająco niskim i ciasnym. Koniec drugiej dekady dwudziestego pierwszego wieku. Dwoje młodych ludzi postanawia zamieszkać razem. W niedużym, klaustrofobicznym M-2 niemal natychmiast zaczyna dochodzić do intensywnych konfrontacji. Po przeprowadzce zwykle pospiesznie rozpakowuje się kartony, torby i tobołki – by nową przestrzeń jak najprędzej oswoić, pozyskać i poddać kontroli. Bohaterowie zapełniają ściany, półki.i szuflady, równocześnie odpakowując zakopane na dnie świeżo zasklepione rany, niewypowiedziane oczekiwania, lęki i frustracje – wszystko to w ogromnym, pochłaniającym pragnieniu bycia blisko drugiego. Kameralny dramat w reżyserii Darii Kopiec to staranna, precyzyjna dekonstrukcja instytucji rodziny, partnerstwa i rodzicielstwa. Czy możliwe jest sformułowanie nowego, autorskiego sposobu na bliskość i bezpieczeństwo? Czy droga do nich prowadzić musi zawsze przez drobnomieszczaństwo, hipokryzję, fasadę pozorów i udawania – nawet przed tymi, których chcielibyśmy obdarzać najszczerszą z miłości?