Każdy z aktów jest właściwie odrębną jednoaktówką. Łączy je piękny widok z balkonu, motyw snajpera i pojedynczy wystrzał, zamykający każdy akt. Zarówno dawny klasztor, jak i opuszczony pałac zbudowane są na stromej skale, "...ktokolwiek znajdzie się na balkonie frontem do widowni, będzie miał przed sobą i pod sobą ogromne niebo, horyzont morza, morze, płaskie dachy miasteczka. Miejsce akcji widzimy więc jakbyśmy byli kolibrem [bo ze wszystkich ptaków tylko koliber umie zatrzymać się w powietrzu jak helikopter] zaglądającym do wnętrza komnaty". Wakacje. On i Ona, "oboje nie pierwszej młodości", po długiej podróży samochodem docierają do hotelu; są na wakacjach, nie wiadomo jednak, dlaczego wybrali się w rejony, gdzie toczy się wojna. W hotelu jedynym członkiem personelu jest inwalida, który ciągle gdzieś dzwoni z paszportami gości w ręce. Nie ma wody, za chwilę może zostać wyłączony prąd, a restauracja hotelowa, jedyna w okolicy, jest zamknięta, podobnie jak bar w miasteczku. Na ulicach nie widać ludzi, w okolicy panuje złowroga cisza. Wyszedłszy na balkon, On spostrzega przyczajonego na dachu snajpera. Nie podejmuje jednak żadnego działania, poza przesunięciem stolika i foteli poza linię obstrzału. Nie uprzedza również partnerki o grożącym im niebezpieczeństwie. Gdy Ona odkrywa obecność snajpera, chce natychmiast wyjechać. On chce jednak przenocować i wyjechać o świcie. Pada strzał...

http://www.wspolczesny.szczecin.pl/447,piekny_widok.html