Wyobraźmy sobie: nocny ekspres zatrzymuje się na stacji, przez głośniki ktoś zakomunikował o konieczności przesiadki, a kiedy część pasażerów wysiadła, pociąg odjechał. Na stacji – jak się nazywa ta miejscowość? – nie można się niczego dowiedzieć, można jedynie w poczekalni, jedynym przyzwoitym, ciepłym miejscu – doczekać dnia. Dezorientacja, zmęczenie i stres tworzą (mogą tworzyć) mikrospołeczność. Noc poddaje (może poddać) tę mikrospołeczność osobliwej wiwisekcji. Ona sama na moment może się stać przenikliwym zdjęciem rentgenowskim czegoś znacznie szerszego, można by rzec buńczucznie: "naszego uniwersum". Spróbujmy dać aktorom pierwszy ruch, niech wniosą w tę przestrzeń swoje wyobrażenia, sprawy, pragnienia, zawarte w szkicu, embrionie postaci. Później może wkroczyć (dramato-) pisarz i hodować sytuacje; i tak może wędrować i rozwijać się w zmieniającym się gruncie powstająca materia...

http://www.teatrpolski.wroc.pl/przedstawienia/poczekalnia-0