Wyśniony powrót Henryka do domu ma przynieść pojednanie. Jest jednak inaczej, powrót syna do domu wywraca do góry nogami porządek w rodzinie. „Ślub” to opowieść inicjacyjna, w której syn detronizuje ojca, by sam udzielić sobie ślubu. To opowieść o zmianie porządku, o zmianie naszych przyzwyczajeń. Ta opowieść to dyskusja o współczesnym modelu rodziny.

Bohater, jeszcze młody mężczyzna, snuje się ze swym chłystkowatym kolegą po okolicy. Trafiają do gospody prowadzonej przez jego rodziców. Tutaj rozpoczyna się sadomasochistyczna wojna psychologiczna pomiędzy światem młodych i starych, pomiędzy byciem sobą a sztucznością. Zmieniają się maski, gęby i pupy. Utwór ma klimat oniryczny i tajemniczy. Bohaterowie są jakby zahipnotyzowani sobą oraz sztucznością siebie samych. Zetknięcie świata ojcowizny i synczyzny wytwarza nową groteskową jakość. Ludzie jawią się jako marionetki na scenie życia, szukające swej własnej tożsamości. Autor zadaje pytania: kim jednak jesteśmy, skoro ciągle gramy, skoro ktoś ciągle gra wobec nas, skoro cały świat jest wielką błazenadą? "Ślub" to dramat formy ludzkiej, która nie potrafi znaleźć własnego, autentycznego oblicza. Wedle utworu jesteśmy czymś na podobieństwo tanich aktorów w codziennym teatrze życia. Gramy raz króla, raz błazna, ale nie wiemy naprawdę kim jesteśmy. W "Ślubie" autor powraca do dychotomii 'ojczyzny – synczyzny' zaprezentowanej wyraźnie w "Trans-Atlantyku". Jest on też konsekwentną kontynuacją dyskursu pisarza nad właściwościami "ja" i literacką transpozycją nurtów filozoficznych temu poświęconych. Nawet użycie bogatego i rubasznego, lub wręcz wulgarnego języka, którym opisuje skomplikowane intelektualno-filozoficzne zagadnienia jest świadomym i realizowanym wedle żelaznej zasady chwytem artystycznym.