Hollywood zobaczyło w Wichrowych wzgórzach materiał na wielki melodramat, opowieść o tragicznej miłości w efektownej scenerii ponurych wrzosowisk. Adaptując powieść na potrzeby filmu uproszczano jej wymowę, uładzano bohaterów, wreszcie amputowano jej kluczową drugą część – banalizując w ten sposób arcydzieło Emily Brontë. (...) Próbujemy z Julią Holewińską spojrzeć na Wichrowe Wzgórza jak na swoistą „encyklopedię miłości”. Brontë zawarła w swojej powieści niezliczoną ilość wzorców miłosnych relacji, od tych bratersko-siostrzanych, poprzez miłość rodzicielską i synowską, koncentrując się wreszcie na związkach kochanków. Dokonując wiwisekcji uczuć stawia swoją główną bohaterkę Katarzynę przed fundamentalnym wyborem między tym, co racjonalne, kontrolowane, gwarantujące rozwój, ale i stawiające wzajemne ograniczenia, a tym, co irracjonalne, niebezpieczne, twórcze, ale i autodestrukcyjne. Relacja Katarzyny i Heathcliffa, najistotniejsza zarówno w powieści jak i naszej adaptacji, to utopijna wizja miłosnego związku funkcjonującego poza jakimkolwiek kontekstem kulturowym: uczucie łączące przybrane rodzeństwo wymyka się klasyfikacji, istnieje poza językiem czy konwenansem, jest gwałtowne, nie uznaje kompromisów, jest wreszcie niebezpieczne i destrukcyjne. Uwaga! Spektakl dla widzów dorosłych.

http://teatrstudio.pl/spektakle/30,wichrowe-wzg%C3%B3rza/