Teatr Dramatyczny powstał w 1949 roku jako Teatr Domu Wojska Polskiego. W 1955 roku otrzymał siedzibę w Pałacu Kultury i Nauki. Pierwszym dyrektorem Teatru Dramatycznego był Marian Meller (1955-1962), który wcześniej sprawował tę funkcję w Teatrze Domu Wojska Polskiego. W kierownictwie artystycznym znalazł się m.in. Jan Świderski, kierownikami literackimi teatru byli w tym okresie m.in.: Konstanty Puzyna i Stanisław Marczak-Oborski. Dwa lata później teatr został przejęty przez miasto i został przemianowany na Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy. Obok utworów Aleksandra Fredry, Eugène’a Ionesco i Macieja Słomczyńskiego wystawiano teksty Williama Shakespeare’a, Sławomira Mrożka, Tadeusza Różewicza, Witolda Gombrowicza, Friedricha Dürrenmatta. To na jego deskach powstawały najważniejsze polskie spektakle przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych przygotowywane przez wybitnych twórców sztuki tamtego czasu. Szybko stał się teatrem otwartym, poszukującym inspiracji. W repertuarze znalazły się pozycje reżyserowane przez Ludwika René, m.in.: „Krzeszła” Eugene'a Ionesco (1957) oraz „ Wizyta starszej pani” Fredricha Dürrenmatta (1958) -w latach 1957-1967 odbyło się osiem premier szwajcarskiego pisarza. Ważnymi wydarzeniami były prapremiery polskich dramatów. „Iwonę, księżniczkę Burgunda” Gombrowicza wy reżyserowała Halina Mikołajska (1957), w roli tytułowej wystąpiła Barbara Krafftówna.