Budynek Teatru w Toruniu powstał w 1904 r. Przez 16 lat był wyłącznie sceną niemiecką. W 1920 r. teatr przejął zawodowy zespół polski. Otwarcie Państwowego Teatru Narodowego w Toruniu nastąpiło 28 listopada 1920 r. W obecności premiera Wincentego Witosa odbył się pierwszy spektakl „Zemsty” Aleksandra Fredry w reż. Franciszka Frączkowskiego. Ambicją teatru stały się realizacje największej polskiej dramaturgii klasycznej - stąd w repertuarze sztuki Mickiewicza, Wyspiańskiego, Krasińskiego. W okresie okupacji w toruńskim gmachu teatralnym działała niemiecka opera i operetka. Polski teatr ponownie rozpoczął pracę w czerwcu 1945 r.

Najwybitniejszą osobowością twórczą okresu powojennego był Wilam Horzyca - jeden z największych polskich inscenizatorów i reformatorów teatru. Jego toruńskie inscenizacje "Snu nocy letniej" i "Romea i Julii" Szekspira oraz "Za kulisami" Norwida weszły na stałe do historii teatru polskiego. Drugą, znaczącą postacią teatru był dyrektor Hugon Moryciński - twórca najstarszego polskiego festiwalu teatralnego, Festiwalu Teatrów Polski Północnej. W latach 1976 - 1983 dyrektorem teatru był Marek Okopiński. Jego 7-letnia kadencja zapisała się dużym udziałem polskich sztuk współczesnych w repertuarze teatru m.in. Mrożka, Gombrowicza, Różewicza, Witkacego. W latach 1983 - 96 dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru im. Wilama Horzycy była Krystyna Meissner. Za jej dyrekcji szczególnie wysoko ceniona była zespołowość pracy wszystkich twórców spektakli. Od stycznia 1997 r. dyrektorem naczelnym Teatru w Toruniu jest Jadwiga Oleradzka. Dyrektorami artystycznymi byli: Andrzej Bubień (1997 – wrzesień 2006) i Iwona Kempa (październik 2006 r. - listopad 2012).

źródło: www.teatr.torun.pl