Teatr Jednego Wiersza założyłem w październiku 1991 roku w Opolu.

Wydawało mi się wówczas, że spektakl w oparciu o krótki tekst literacki, choćby właśnie wiersz, to dobra forma wyrazu. Chciałem poza tym stworzyć pewną rzeczywistość teatralną, która byłaby jednym światem. Udało się to jednak dopiero po jakimś czasie.
Każdy z twórców tak naprawdę przez całe życie realizuje jeden film, maluje jeden obraz, pisze jedną książkę, rozpisując ją tylko na parę różnych rozdziałów. Tak wygląda indywidualny świat. My również tworzymy teatr jednej wizji i jednej poetyki teatralnej. Chcąc być sobą, robimy to, co nas dotyczy i fascynuje, a jeśli to ma jeszcze przełożenie na widza, na jego rozedrganie i emocje, jeśli widz dochodzi do podobnych przemyśleń i wniosków, to osiągamy sukces. Refleksje nie muszą przyjść od razu, niekoniecznie pojawiają się w trakcie spektaklu, ale być może nasuną się w zaciszu domowym czy w barze na piwie. W pierwszym odruchu każdy z nas tworzy dla siebie, dopiero potem wychodzi z tym na zewnątrz. Czasami twórczość aż do bólu jest indywidualna, egoistyczna. Z jednej strony fascynuje mnie więc możliwość mówienia, wykrzyczenia albo wyszeptania, a czasami zatańczenia światu, a z drugiej strony nasuwa się pytanie, z jakiego powodu mam się obnażać? Ale jednak robię to, co robię, bo czuję, że w innych ludziach dzieje się to samo - wewnętrzny tygiel, w którym coś krąży i drąży od środka. Nikt nie jest idealny i ja też nie zawsze radzę sobie ze światem i ze sobą. Teatr jest jednak jednym ze sposobów rozmowy i komunikacji z tym co jest poza naszym środkiem.