Nie byłoby Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera, gdyby nie kino Bomba, które powstało w roku 1920 w tym samym miejscu, w którym się obecnie znajdujemy: u zbiegu Alei Zielenieckiej i ulicy Zamoyskiego.
Było to spore kino, seanse filmowe mogło w nim oglądać nawet do pięciuset osób. W związku z coraz większym powodzeniem filmu jeszcze w międzywojniu kino Bomba przemianowano na kino Popularne.

Pod koniec roku1944 aktor i organizator życia kulturalnego – Jan Mroziński – zbiera pierwszy po wojnie zespół aktorski, z którym występuje w salce na pobliskiej ulicy Inżynierskiej. W styczniu 1945 roku otrzymał od ówczesnego prezydenta miasta notatkę na skrawku pakowego papieru: „Dyr. Mroziński; Zająć natychmiast teatr Popularny. Można przewieźć sprzęty.” 10 lutego 1945 roku odbywa się pierwszy spektakl – Moralność pani
Dulskiej – a kino staje się Teatrem Popularnym. Pod tą nazwą działa do września 1945 roku, kiedy przemianowany zostaje na Teatr Powszechny.

Do końca lat czterdziestych to właśnie Powszechny był główną siedzibą warszawskich Miejskich Teatrów Dramatycznych. W tym czasie jego dyrektorami byli Jan Mroziński, Eugeniusz Poreda, Józef Maśliński, Czesław Szpakowicz, a także Andrzej Krasicki. Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych teatr przechodzi przebudowę, by w lipcu 1950 roku ruszyć ponownie, tym razem pod kierownictwem Karola Borowskiego.
W połowie lat pięćdziesiątych na krótko dyrekcję obejmuje Henryk Szletyński, a po nim w sezonie 1956/57 Tadeusz Kaźmierski. Wraz z Kaźmierskim pojawia się w Powszechnym na stanowisku kierownika artystycznego Irena Babel. Od tego też czasu ranga Powszechnego na teatralnej mapie stolicy, a z czasem i Polski, znacznie wzrasta. Pasmo sukcesów zapoczątkowuje Wojna i pokój w reżyserii Babel, potem jest jeszcze Zaklinacz deszczu, Kaukaskie kredowe koło, a także świetne realizacje innych reżyserów: Eurydyka w reżyserii Jacka Szczęka czy Król w kraju rozkoszy w reżyserii Wandy Laskowskiej. Powszechny zaczyna słynąć nie tylko ze wspaniałych przedstawień, ale także z wybitnych aktorskich kreacji. Grają tu wówczas Zofia Kucówna, Wiesława Mazurkiewicz, Zofia Rysiówna, Ryszard Barycz, Tadeusz Janczar czy choćby, a może przede wszystkim Adam Hanuszkiewicz, który w Powszechnym pojawia się najpierw jako aktor, potem jako reżyser, by w roku 1963 objąć dyrekcję teatru przy ulicy Zamoyskiego 20.