Wały Chrobrego, powstałe niemalże 100 lat temu, od lat stanowią wizytówkę Szczecina. Jest to nie tylko jeden z najbardziej znanych widoków miasta, ale też miejsce lubiane przez mieszkańców stolicy Pomorza Zachodniego.

Teatr na Wałach Chrobrego zagościł w roku 1950, kiedy to część budynku muzeum zaadaptowano na potrzeby sztuki scenicznej. Jak ówcześnie powiadano, jedynie tymczasowo. Powstałe w ten sposób miejsce nazwano Teatrem Współczesnym, który wszedł w skład Państwowych Teatrów Dramatycznych w Szczecinie.

Ćwierć wieku póżniej, w 1975 roku, podjęto decyzję o utworzeniu w mieście dwóch odrębnych teatrów. W ten sposób Teatr Współczesny zaczął pisać swoją własną historię. Młody warszawski reżyser - Maciej Englert, otrzymał niezwykłą szansę - scenę teatru i możliwość ukształtowania zespołu artystycznego według własnych gustów i zapatrywań. I wykorzystał ją w pełni. Zbudował zespół według zasady, że są w nim tylko ci, którzy chcą, i ci, którzy zarazem są chciani. A o nowym repertuarze szczecińskim prędko stało się głośno w teatralnym świecie za sprawą spektakli reżyserowanych przez młodego dyrektora, które przywoziły do Szczecina liczne trofea.

Formule, wokół której zbudował teatr Maciej Englert, pozostali wierni kolejni dyrektorzy sceny na Wałach: Andrzej Chrzanowski, Ryszard Major wespół z Kazimierzem Krzanowskim, Bogusław Kierc. Także kierujący sceną od 1993 roku tandem Anna Augustynowicz (dyrektor artystyczny) i Zenon Butkiewicz (dyrektor naczelny) poszli tą drogą. Obecnie teatrem kieruje Mirosław Gawęda. Dyrektorem arstystycznym nadal jest Anna Augustynowicz.

Historia Teatru Współczesnego zaczęła się od Jubileuszu - prapremiery sztuki głośnego wówczas autora powieści Konopielka - Edwarda Redlińskiego. I własnie prapremiery utworów polskich i obcych, poszukiwania repertuarowe, współcześnie ujmowane pozycje z repertuaru klasycznego - pozwalają szczecinskiemu Teatrowi Wspólczesnemu od lat wyróżniać się na mapie teatralnej Polski, być postrzeganym jako scena wciąż młoda, ciekawiąca swoimi propozycjami, czasem szokująca językiem teatralnym, ale zawsze nieobojętna wobec otzczającej rzeczywistości.

Jest to jedyny teatr w Polsce, gdzie widzowie w przerwie spektaklu mogą z okien foyer spoglądać na połyskującą w dole odbiciem portowych świateł Odrę, na sięgające ku górze ramiona dżwigów, na stojące u nabrzeży okręty - miejsce magiczne, współbrzmiące z żywą sztuką teatru.